Η ΕΛΙΑ

Όπου κι αν λάχω κατοικία,

δεν μ’ απολείπουν οι καρποί.

μ’ έχει ο Θεός ευλογημένη

κι είμαι γεμάτη προκοπή!

Εδώ στον ίσκιο μου από κάτω

ήρθε ο Χριστός ν’ αναπαυτεί!

Κι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά του,

λίγο προτού να σταυρωθεί.

«Τραγούδια της Πατρίδος μου»                        Κωστής Παλαμάς

Λάδι κίτρινο…

Με το χάραμα γοργοί

ξεκινούν οι γεωργοί

να μαζέψουν τις ελιές

τις μικρές και στρογγυλές.

Λάδι κίτρινο θα βγάλουν

στο φαΐ για να το βάλουν.

Έφτασαν και αρχινούν

τα κλωνάρια να χτυπούν,

πέφτουν, πέφτουν οι καρποί

και σκορπίζονται στη γη.

Λάδι κίτρινο θα βγάλουν

το καντήλι για ν’ ανάβουν.

Σκύβουν όλοι με χαρά

και μαζεύουν στη σειρά

και γεμίζουν την ποδιά,

τα καλάθια, τα σακιά.

Λάδι κίτρινο θα βγάλουν

και σαπούνι θα το κάνουν.

Φορτωμένοι τον καρπό

θα γυρίσουν στο χωριό,

το λιοτρίβι τον αλέθει

το χρυσό το λάδι τρέχει.

Λάδι κίτρινο χρυσό

που φωτίζει το Χριστό.

Η ελιά

Ξεκινώ απ’ τα περιγιάλια

κι ανεβαίνω αγάλια – αγάλια

μέχρι τα ψηλά βουνά,

δασωμένα και γυμνά.

Μες στους κάμπους μες στα βράχια

πλάι στους πρίνους, στα χωράφια

με τις ρίζες μου ρουφώ

το χρυσάφι το αργυρό.

Κάθε δυο χρονιές καρπίζω

και τα κιούπια σας γεμίζω

με χυμό κεχριμπαρί

που αξίζει όσο βαρεί.

Τη ζωή στον τόπο δίνω

με το λάδι μου το φίνο

τη ζωή και τη χαρά

και στην αγορά φτερά.