Στίβεν Σνουρ                                   

                                                                       ΠΕΡΙΛΗΨΗ

       Το  βιβλίο  που  διάβασα  λέει  για  ένα   παιδί  που  κάθε καλοκαίρι   πήγαινε  να   επισκεφτεί  τον παππού  του  και  την γιαγιά του.  Όμως   αυτόν  τον   χρόνο  η  γιαγιά  του  είχε πεθάνει. Αυτό  το  χωριό   λεγόταν  Μον  Μπρυλάν. Το παιδί βοηθούσε  τον  παππού  του   στις  δουλειές. Είχαν  και  μια υπηρέτρια   την  κ. Ζαμπότε. Όταν  μια  μέρα  πήγε  στο δασάκι   με το άλογό του, κάποια  στιγμή  σταμάτησε  το άλογο,  και ο Ετιέν το  χάιδεψε για  να  προχωρήσει.  Όμως δεν  προχωρούσε.  Κατέβηκε κάτω και   προχώρησε με τα πόδια. Είδε  κάτι  γραμμές  του  τρένου  λες και ήταν από... σαμποτάζ. Άκουσε   ψιθύρους, γέλια  και είδε  και  κάτι φοβισμένα   παιδιά.  Φοβήθηκε  τότε ο Ετιέν, πήρε το άλογο  και  γύρισε  πίσω.  Ρώτησε  τον παππού  γι’ αυτά  τα παιδιά  και  για  ό,τι άκουσε,  αλλά ο παππούς του δεν του μίλησε. Ο Ετιέν πήγε  πολλές  φορές  στο  ίδιο  μέρος  και συνέβαιναν τα ίδια πράγματα. Ο Ετιέν  ζητούσε επίμονα  εξηγήσεις  και  έτσι  στο τέλος  ο  παππούς του είπε  τι είχε γίνει παλιά.

 Ότι  ήρθαν οι  ναζί  και  ζητάγανε όλα τα παιδιά, τα Εβραιόπουλα, επειδή είχαν μάθει ότι  οι  Εβραίοι  γονείς  τους τα  είχαν στείλει  με  το  τρένο  σε  εκείνο  το  χωριό  για  να  τα  σώσουν από  τους Ναζί. Απείλησαν  τους  χωρικούς  πως αν  δεν  παραδώσουν τα  παιδιά  θα  σκοτώσουν και αυτούς, αλλά  και  τα παιδιά. Οι  χωρικοί  φοβήθηκαν  και   έτσι  παρέδωσαν  τα  παιδιά  στους  Γερμανούς. Τα  παιδιά  έφυγαν  από  το  χωριό  με  το τρένο.  Όλοι οι  κάτοικοι  του  χωριού  μετάνιωσαν  για αυτό που  έκαναν και  κατέστρεψαν  τις  γραμμές του τρένου. Ο παππούς  ανέφερε  και   έναν  δάσκαλο που ήταν μαζί με τα παιδιά  και  για  κάποια  βιβλία   που  έθαψε  στο  δάσος καθώς  έφευγαν. Αυτά  ήταν και  τα βιβλία που έδενε ο παππούς.  Ο  παππούς  όταν  πέθανε  θάφτηκε στο  αγρόκτημα  του.