Όταν ο Θεός δημιούργησε τον ουρανό και τη γη, τα ψάρια μέσα στο νερό, τα ζώα πάνω στη στεριά, τα πουλιά στον αέρα κι εμάς τους ανθρώπους, όλα ήταν ωραία, γιατί όλα τα πλάσματα ήταν καλοσυνάτα. Αυτό, όμως, δυστυχώς δεν κράτησε για πάντα. Μια μέρα φάνηκε το Κακό και οι άνθρωποι μα και τα ζώα, απόκτησαν κακές ιδέες.

    Τα πουλιά μέχρι τότε κελαηδούσαν, σφύριζαν, έκραζαν ή κακάριζαν, ανάλογα με το σχήμα του ράμφους τους και όλα ήταν ευχαριστημένα. Τους μπήκε, όμως, η ιδέα να μάθουν ποιο απ’ αυτά ήταν ο καλύτερος τραγουδιστής.

    Γι’ αυτό αποφάσισαν να κάνουν ένα διαγωνισμό τραγουδιού! Μαζεύτηκαν όλα, σε ένα όμορφο λιβάδι και τραγούδησαν με τη σειρά.

    Νικητής θα έβγαινε το πουλί που θα έπαιρνε τις περισσότερες ψήφους. Επειδή κάθε πουλί θαρρούσε πως είναι ο καλύτερος τραγουδιστής, έγραφε το δικό του όνομα στο ψηφοδέλτιο. Μόνο το αηδόνι έδειξε σεμνότητα και δεν ψήφισε τον εαυτό του. Και μην μπορώντας να αποφασίσει για κανένα άλλο πουλί, έριξε λευκό ψηφοδέλτιο. Όταν έφτασε η μεγάλη στιγμή και ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα, τι είχε συμβεί;

     Κάθε πουλί, ο κότσυφας, η καρακάξα, ο σπίνος, το ψαρόνι, η κουκουβάγια, το κοράκι, ο παπαγάλος και όλα τα άλλα πουλιά,  είχαν πάρει από μία ψήφο αφού το καθένα είχε ψηφίσει μόνο τον εαυτό του. Μόνο το αηδόνι δεν είχε πάρει καμία.

     Και σαν να μην έφτανε αυτό, ακολούθησε μια «συναυλία» από κακαρίσματα και σφυρίγματα ανάμεσα στα πουλιά.

     «Το αηδόνι δεν πήρε ούτε μία ψήφο!»

     «Είναι ο χειρότερος τραγουδιστής!»

     «Να μην ξανατραγουδήσει!» φώναζαν.

     Λυπημένο το αηδόνι πήγε και κούρνιασε σε ένα μικρό θάμνο. Μα, όταν ήρθε η νύχτα και όλα τα παιδιά αποκοιμήθηκαν, δεν μπόρεσε να σωπάσει περισσότερο και, μέσα στη σιγαλιά της νύχτας, κάτω από τον έναστρο ουρανό, άρχισε να κελαηδάει. Κι έτσι γίνεται εδώ και χιλιάδες χρόνια. Όταν βασιλεύει ο ήλιος και γεμίζει ο ουρανός με το φεγγάρι και τα αστέρια και απλώνεται η σιωπή σε όλη τη γη, τότε υψώνεται η φωνή του αηδονιού και μαγεύει όλους όσους την ακούνε.

      Η κουκουβάγια, ο γκιώνης, η καρακάξα, το κοράκι και όλα τα άλλα πουλιά έχουν καταλάβει από καιρό πως αδίκησαν το αηδόνι, μα κανένα δε βρήκε το θάρρος να επανορθώσει και να ζητήσει συγγνώμη.

      ‘Έτσι, το αηδόνι συνεχίζει να σωπαίνει τη μέρα και να κελαηδάει τη νύχτα.

Δ1+Δ2