Χρόνια τώρα μιλάμε για τοξικομανείς, ενώ η επιστήμη τους έχει χαρακτηρίσει, πολύ σωστά, σαν εξαρτημένα άτομα από τα ναρκωτικά με βάση τον ορισμό της ψυχολογικής και σωματικής εξάρτησης. Η ψυχική ή ψυχολογική εξάρτηση, που καλύπτει το 99% του προβλήματος των ναρκωτικών είναι η επιθυμία του νέου να παίρνει περιοδικά ή συστηματικά κάποια ναρκωτική ουσία, για να νιώσει ευχαρίστηση, ευφορία κ.λ.π.

    Η σωματική ή φυσική εξάρτηση σιγά-σιγά γίνεται ανάγκη όπου το σώμα-οργανισμός έχει μάθει στη δράση μιας ουσίας και που στην έλλειψή της, εκδηλώνει μια σειρά από συμπτώματα, ιδρώτες, κομμάρες, εμετούς, ακόμα και σωματικούς πόνους.

    Η επιστήμη όμως σήμερα πιστεύει ότι ο ψυχολογικός παράγοντας είναι αυτός που κυριαρχεί γιατί όπως έχει αποδειχθεί και από τα στεγνά «προγράμματα» τύπου ΙΘΑΚΗΣ, χωρίς υποκατάστατα, αλλά με μεγάλη θέληση, πολλοί νέοι απέχουν από τις ναρκωτικές ουσίες από την πρώτη κιόλας μέρα που μπαίνουν στο πρόγραμμα.

    Υπάρχουν πολλές κατηγορίες ναρκωτικών. (LSD, Όπιο, Κοκαΐνη, Μαριχουάνα, ηρωίνη, μορφίνη κλπ) τα οποία είναι ψυχότροπες ουσίες που αλλάζουν ουσιαστικά τον ψυχισμό του ατόμου.

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν;  

Οι γονείς που μεγαλώνουν παιδιά να καταλάβουν ότι η φυσική, ζεστή, ειλικρινή και ανθρώπινη επαφή με αυτά, διαμορφώνουν μια ήρεμη και σταθερή προσωπικότητα όταν μεγαλώσουν δημιουργώντας μια ασπίδα προστασίας και συμβάλλουν στην πρόληψη.

Με συνέπεια, υπευθυνότητα και ειλικρίνεια βάζουν τις βάσεις για μια ανθρώπινη επικοινωνία γονιών και παιδιών και δημιουργούν κλίμα ασφάλειας, αυτό που κάνει το νέο να πατά γερά στα πόδια του, να μην έχει ανάγκη την εξάρτηση, να βασίζεται στις ικανότητές του να δουλεύει με θάρρος για τους στόχους του.

Ο κόσμος, τα παιδιά, οι γονείς οι μαθητές, όλοι πρέπει να ενημερωθούν με στόχο:

α) να γνωρίσουν το πρόβλημα, β) να αλλάξουν νοοτροπία απέναντι στον εξαρτημένο νέο και γ) να θελήσουν να προσφέρουν εθελοντικά.

Πώς;

Με το ν΄αλλάξουν συνήθειες. Να εδραιώσουν την επικοινωνία στην οικογένεια. Ν΄αρχίσουν ένα στοιχειώδη διάλογο και παραπέρα να πάρουν ενεργά μέρος στην πρόληψη. Η αρχή της αποθεραπείας είναι το σημαντικότερο βήμα για την πορεία και την εξέλιξη του εξαρτημένου νέου. Δυστυχώς το ποσοστό των νέων που αποφασίζουν να αποτοξινωθούν αγγίζει μόλις το 2%, που σημαίνει ότι οι υπόλοιποι καταφεύγουν στα κέντρα αποτοξίνωσης είτε από την πίεση των γονιών, των φίλων ή ενός δικαστηρίου , είτε από περιέργεια. Ακολουθεί μια διαδικασία από συνεντεύξεις με ειδικούς με σκοπό να αξιολογηθεί το περιστατικό. Αν όλα πάνε καλά μπαίνει στο κέντρο Σωματικής Απεξάρτησης στο ΝΤΑΟΥ ΠΕΝΤΕΛΗΣ  παραμένει για 2-3 βδομάδες όπου χωρίς φάρμακα προετοιμάζεται για την ΙΘΑΚΗ, ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ της Σίνδου κλπ.

Είναι έτοιμη η κοινωνία να δεχθεί τα απεξαρτημένα άτομα;

Μήπως η υποκρισία της κοινωνίας γίνεται εμπόδιο; Πόσοι αλήθεια είναι εκείνοι που κόπτονται για την νεολαία, όταν όμως τους ζητηθεί μια θέση εργασίας προφασίζονται την ανεργία, το Ι.Κ.Α. το Φ.Π.Α. κ.ά.