Όλα αυτά, μέχρι περίπου τη δεκαετία του ’60.Κάπου εκεί, κάτι άρχισε τότε, φαίνεται, να ενοχλεί όλους εκείνους που με τον ένα ή άλλο τρόπο ήθελαν να μειώσουν τη δύναμη αυτού του λαού. Αφού λοιπόν εξάντλησαν διαχρονικά την εμπάθειά τους με κάθε πολεμικό μέσο, έβαλαν κάτω τα κιτάπια τους να δουν τι πήγε στραβά με την Ελλάδα..! Τι είναι αυτό που αυτός ο λαός διαθέτει και κάθε φορά, πολύ σύντομα, είναι ικανό να τον κάνει να ξαναγεννιέται απ’ τις στάχτες του... Ψάξε από δω, ρώτα από κει, κάποιος βουνίσιος ηλικιωμένος χωρικός, φτωχός αλλά χαρούμενος, τους έδωσε την απάντηση: «Ναι, μπορεί να πεινάω» τους είπε, «αλλά είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο». «Και γιατί παρακαλώ;» ρώτησαν οι χρηματοχρεώστες της Δύσης. «Γιατί; Μα, γιατί η γριά μου είναι καλά και τα πέντε μου παιδιά είναι υγιέστατα και ούλοι στο χωριό μιλάνε για την εργατικότητα και τη σεβαστικότητά τους». Άγαλμα οι δηθενάτοι εξελιγμένοι, που δεν κατανοούσαν τίποτα απ’ ό,τι τους έλεγε ο παππούς, που ένιωθες πως κάθε τρίχα απ’ τη μουστάκα του έσταζε περηφάνια! Το ’ψαξαν λοιπόν, ρώτησαν κι αλλού, πάλι τα ίδια! Έτσι, μια-δυο το αποφάσισαν και εξέδωσαν και επίσημη ανακοίνωση-οδηγία στα εκλεκτά τους μέλη..!! «Πρέπει πάση θυσία να σπάσουμε αυτό το γερό, σφιχτό, ανθεκτικό καρύδι που λέγεται ελληνική οικογένεια. Μόνο έτσι θα τους βάλουμε στο χέρι τους…άτιμους»! Δώστου λοιπόν από δω, δώστου από κει, σιγά σιγά, μα επίμονα, άρχισαν να το…« φέρνουν βόλτα», να το μαλαγρώνουν, να του τάζουν, να του δίνουν, να το χαϊδεύουν, μέχρι να σπάσει και να δεχτεί τον …ιό!! Τον ιό της διάσπασης, της διχόνοιας, της απομάκρυνσης των μελών, τον ιό της σκοπιμότητας, του οφέλους, του συμφέροντος. Έτσι άρχισαν να ....κατηφορίζουν τα πρώτα δάνεια, τα φώτα, οι βιτρίνες, τα ...αξεσουάρ! Τρέχα τώρα καημενούλη απ’ το πρωί ως τα μεσάνυχτα να ξεχρεωθείς απ’ τις κενόδοξες αυταπάτες σου.!

    Οι δεκαετίες περνούσαν και η Δύση όλο και άρχισε να τρίβει τα χέρια της!! Τα διαζύγια, αν και κατά πολύ λιγότερα απ’ αυτά των δυτικοευρωπαίων, άρχισαν να κάνουν έντονη την εμφάνισή τους. Τα παιδιά όλο και άκουγαν περίεργες μουσικές, έτρωγαν έτοιμες γευστικές αηδίες, ντύνονταν με το …σώβρακο του παππού ανάποδα, κρέμαγαν ό,τι έβρισκαν... όπου έβρισκαν! Τα μαλλιά τους έπαψαν να λούζονται και να χτενίζονται και άρχισαν να απογειώνονται και σιγά σιγά να θυμίζουν ολλανδικούς μπαξέδες, οργισμένους ήλιους, οροπέδια με περίφραξη…! Τώρα πια οι «εξελιγμένοι» δεν...πολιορκούσαν, ήταν μέσα στην πόλη και έκαναν αβίαστα το σουλάτσο τους!

    Η πρώτη αυτή δεκαετία του 21ου αιώνα, έδωσε σ’ αυτά τα περίεργα πλασματάκια και κινητό και ΜΡ3 και Η/Υ και δορυφορική σύνδεση και παντελόνια με ..τρύπες ή χωρίς οπίσθια και γυναικεία μπλουζάκια υποστηρικτικά της ανόρθωσης των υψιπέδων της θωρακικής χώρας(!) και με αεραγωγούς μεσάτους…και ...και ...ρε άι....!!! Σταυροκοπιούνταν οι παλιότεροι αλλά δεν είχαν πάρει χαμπάρι τι οι ίδιοι είχαν διαπράξει!!! Μια επίσκεψη στο σπίτι τους θα το επιβεβαίωνε! Έφυγε ο σκαλιστός καθρέφτης, γιατί δε χώραγε η κονσόλα του DVD Player, έφυγε το κομμοδίνο για να χωρέσει η TV Plasma 32΄΄, κατέβηκαν τα κάδρα της ελληνικής γης, για να αποδώσουν στο 94% τα ηχεία της microphone και το ψυγείο γέμισε με ketchup και bakon εκεί που ήταν το γάλα και το γλυκό κουταλιού! Όλα πια ...είχαν πέσει. Κάποτε με πόνο λέγαμε «η πόλις εάλω», σήμερα πλέον μπορούμε κάλλιστα να πούμε «η οικογένεια εάλω», χωρίς όμως να ανησυχούμε και ιδιαίτερα απ’ τον αναπαυτικό, πλην..της αφασίας, καναπέ μας..
Στις μέρες μας, από στοιχεία που προσωπικά συλλέγω, τα νούμερα είναι άκρως ενδεικτικά της κατάστασης που επικρατεί στα σχολειά μας!

Συγκεκριμένα:

α) Στα 3 χρόνια του Γυμνασίου δε γνωρίζουμε ποτέ τα 2/5 περίπου των γονέων των μαθητών μας!!

β) Την ημέρα επίδοσης της βαθμολογίας δεν έρχονται να πάρουν τους βαθμούς των μαθητών μας, επίσης τα 2/5 των γονέων και ποτέ το 1/5 των γονέων, κηδεμόνων. Το άλλο 1/5 το καλύπτουν συγγενικά πρόσωπα που αναλαμβάνουν εκ των υστέρων τον ...κάματο της μεταφοράς της βαθμολογίας των μαθητών!!

γ) Περίπου 3 στα 5 παιδιά αντιμετωπίζουν έντονα προσωπικά, οικογενειακά, μαθησιακά, κοινωνικά προβλήματα!!!

    Μοιάζουμε πια με καράβι που βουλιάζει, γεμάτο από επιβάτες που απολαμβάνουν αμέριμνοι την μπιρίμπα τους για τα στοιχήματα της βραδινής τους εξόδου! Σιγά σιγά αλλά σταθερά γίναμε οπαδοί της συντόμευσης, της ήσσονος προσπάθειας σε όλα τα επίπεδα... Μειώσαμε τη νιότη μας, τα όνειρά μας, τα παιχνίδια μας, το χρόνο μας, τον..ύπνο μας, το νου μας! Ψαλιδίσαμε την προσφορά, την αγάπη, τη ζωντάνια, την κατανόηση, την επαφή, τη βοήθεια, τη χαρά, την ηρεμία, το ΣΕΒΑΣΜΟ μας... Μοιάζουμε με ανθρώπους αλλά δεν είμαστε, άσε που κάποιες φορές ούτε με τέτοιους μοιάζουμε! Τρελαινόμαστε για το δυτικότροπο... «άλλο», το διαφορετικό, το περίεργο, το αφύσικο...!! Καταντήσαμε ψυχικά ανέστιοι, περιπλανώμενοι, ασαφείς, δηθενάτοι, απαξιωτικοί, χλευαστικοί, προκλητικοί! Πού βρίσκεται πια η οικογένεια; Πάει, χάθηκε.. Τσακώθηκε, χώρισε, τα βρόντηξε, τα ’σπασε! Και τα παιδιά; Τα παιδιά τι; «Έλα μωρέ, σιγά τώρα! Αυτά θα μεγαλώσουν έτσι κι αλλιώς, κάπου θα φάνε κάτι, κάπου κάποτε θα δουλέψουν, κάπου θα ψαχτούν, κάτι θα κάνουν κι αυτά! Αμάν πια, δεν αντέχω άλλο, νέος είμαι κι εγώ, θέλω κι εγώ να κάνω τη ζωή μου! Εγώ του είπα (απ’ το τηλέφωνο!) να διαβάσει..,έχω ήσυχη τη συνείδησή μου! Τι άλλο να πω; Σιγά μη σκάσω. Αυτός θα φάει το κεφάλι του στο τέλος...!»

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!!! ΠΙΑΣΑΜΕ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΑΤΟ!!! ΓΟΝΕΙΣ, ΔΕΝ ΤΟ ΒΛΕΠΕΤΕ,

ΔΕΝ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ; ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ; ΠΩΣ ΑΝΤΕΧΕΤΕ;

    Ελάτε επιτέλους κοντά στις οικογένειές σας, ξαναχτίστε ισχυρά τα τείχη της, ασχοληθείτε με τα παιδιά σας, συμβουλέψτε τα με ...τις πράξεις σας, ενδιαφερθείτε για την απόδοσή τους, πάρτε τουλάχιστον ...τους βαθμούς τους, ρωτήστε και τρέξτε στις καταλήψεις τους, στις αποχές τους, στα ...λουκέτα τους!!!!

    Δε με βοηθάτε, πιστέψτε με, ώστε να προσφέρω κι εγώ αυτά που είμαι σε θέση να τους προσφέρω στο σχολείο. Δείξτε τους το σεβασμό γι’ αυτούς που θέλουν και είναι ικανοί να τους ανοίξουν τα μάτια για να οραματιστούν με σύνεση και αισιοδοξία το αύριό τους! Μη μου τους φέρνετε 12/χρονους ...γέρους και με τρελαίνετε!!! Κάθε χρόνο τρελαίνομαι όλο και περισσότερο μ’ όσα ακούω και βλέπω... Ποια είναι αυτά; Αργούν να έρθουν στο σχολείο, μιλούν, μασάνε, γελούν την ώρα της προσευχής, δε γράφουν, δε διαβάζουν, μιλούν, ενοχλούν, τσακώνονται, αντιμιλούν την ώρα του μαθήματος, κρύβονται στις τουαλέτες ή πίσω από δεντράκια, δε συμμορφώνονται στις υποδείξεις των δασκάλων τους, κυκλοφορούν με τη μια χούφτα μονίμως κατειλημμένη απ’ το κινητό, ντύνονται ανεξέλεγκτα, τρυπούν αυτιά, μύτες, γλώσσες, φρύδια, βαριούνται για κάθε τι και όλα αυτά από αντίδραση για όσα επί σειρά ετών βιώνουν και τα οποία τους απορρίπτουν, τους αγνοούν, τους πληγώνουν. Κι όμως αυτά τα παιδιά που σας ...τρελαίνουν, όπως λέτε, είναι υπέροχα πλάσματα, όταν τα πλησιάσεις με ενδιαφέρον. Στάζουν από ευαισθησίες, όνειρα, εξυπνάδα και διάθεση για όμορφα πράγματα. Πάψτε λοιπόν να αναζητάτε έξω απ’ το σπίτι τούς παραμυθένιους θησαυρούς σας και γυρίστε στους πραγματικούς μέσα στο σπίτι σας. Ξαναγυρίστε στα πραγματικά στολίδια σας που είναι τα παιδιά σας...

    Την ίδια στιγμή, οι φίλοι μας, οι ...άλλοι, οι εξελιγμένοι, να κάτι χαμόγελα, δώστου τρίψιμο κι άλλο στα χέρια τους, για τις γεμάτες, απ’ την ακόρεστη δίψα των πελατών τους, τσέπες ..!!