Οι μέρες περνούσαν, είχαμε πιάσει Οκτώβρη πλέον, οπότε κάποιο βράδυ(!), μετά τη λήξη των μαθημάτων, μας ανακοίνωσαν ότι θα στεγαστούμε προσωρινά σε κάποιο Δημοτικό σχολείο του Δήμου μας, που -ούτε λίγο ούτε πολύ- απείχε απ’ το σχολείο της Φιλοκτήτου, στο κέντρο της πόλης, περίπου 1,5 χιλιόμετρο. Ήταν «ψηλά», όπως λέγαμε, ανάμεσα στην Αγίου Νικολάου και την Πριάμου, σήμερα, στο ύψος του… «Λέμη!», για τους παλιότερους…

«Ρε, να πάμε με τα ποδήλατα, να δούμε πού είναι», είπαμε η παρέα και οργανώσαμε την επιχείρηση «Ανακάλυψη της νέας προσωρινής σχολικής μας στέγης». Με τέσσερα ποδήλατα ξεκινήσαμε, τα δύο φτάσαμε! Ο ένας, ο Γιάννης, χάθηκε χαζεύοντας, ποιος ξέρει τι …! Ο άλλος φοβήθηκε ένα μαντρόσκυλο και γύρισε πίσω. Εγώ κι ο Γιώργης, αφού ρωτήσαμε, ξεπεζέψαμε, συνεχίσαμε, στρίψαμε, ξαναρωτήσαμε, επιτέλους…. το βρήκαμε! Αμάν, τι ήταν αυτό! Τι αίθουσες που έμπαζαν, τι σπασμένα τζάμια, τι μικρά θρανία, τι παιδικές καρέκλες, σκέτη φρίκη και απελπισία . Εκεί θα κάναμε μάθημα; Και πώς θα μας χώραγε μια τέτοια αίθουσα! Απογοήτευση, πίκρα, δράμα που θα φεύγαμε απ’ τους μεγάλους, σκέτη σκοτοδίνη η κατάσταση! «Τι έχεις παιδάκι μου;», με ρώτησε η μάνα μου, έτσι όπως μ’ αντίκρισε «μαύρο», όταν γύρισα. «Το και το» της λέω και πώς θα πάω, τι θα τρώω, τι θα φοράω, πόση ώρα θα περπατάω μέσα σε χωράφια, αγκάθια, λακκούβες, λασπόνερα, ρέματα…

Μέχρι τη Δευτέρα όλα αυτά μας φαίνονταν «βουνό», όπως και το απογευματινό μάθημα εκεί πάνω. Οι νοικοκυρές έτρεχαν η μια στην άλλη να συνεννοηθούν να πηγαίνει μια η μία, μια η άλλη, ώστε να περνάμε τη ρεματιά χωρίς κίνδυνο και να έχουν το νου τους, όταν βραδιάζει, για να γυρνάμε στα σπιτικά μας.

Πέρασαν 4 μήνες μέσα στη λάσπη, την πεζοπορία, το κρύο, και το χαβαλέ του πήγαινε-έλα, μέχρι να μας πουν ότι φεύγουμε κι απ’ αυτό το σχολείο. «Και πού θα πάμε κύριε;», ρωτήσαμε. «Θα πάτε στο κτίριο της τεχνικής σχολής «Sim», μας είπαν, στο κέντρο της πόλης. Α!, ωραία, θα είμαστε στο κέντρο, σκεφτήκαμε και ξαναπήραμε τα ποδήλατα να το ψάξουμε.. «Ωχ! Αμάν! Τι είναι πάλι τούτο!», είπαμε μόλις το αντικρίσαμε. «Από πού μπαίνεις, αυτό είναι όλο κάγκελα, χωρίς αυλή, χωρίς πολύ φως, πώς είναι έτσι;». Σα φυλακή ήταν, πληκτικό, ανήλιαγο, αλλά πιο καινούριο τουλάχιστον απ’ ό,τι είχαμε δει μέχρι τότε. Εκεί μέσα, λοιπόν, χωρίς αυλή, παιχνίδι, άνεση, με ένα υπόγειο γυμναστήριο(!),τελειώσαμε την Γ’ τάξη και κάναμε και το σταυρό μας που μας έκαναν τη χάρη να μας μάθουν τα λίγα ή πολλά που μας έμαθαν…

Επιτέλους θα πηγαίναμε στο Λύκειο κι έτσι θα ήμασταν στο κεντρικό κτίριο της Φιλοκτήτου και θα παύαμε να είμαστε ανέστιοι, φερέοικοι. Τώρα πια κανείς δε θα μας πήγαινε δεξιά κι αριστερά! Έτσι τουλάχιστον νομίζαμε, μόνο που την επόμενη χρονιά ήμασταν και πάλι οι γυρολόγοι της περιοχής. «Το Α1, Α2, Α4 και Β2, Β3» μας είπαν, «θα πάτε στο Νηπιαγωγείο επί της οδού… (πού να θυμάμαι !), πάνω απ’ την πλατεία του Ρίμινι!». Αμάν, τι έγινε πάλι ρε παιδιά, τι ήταν αυτό, γιατί πάλι τα ίδια; «Αν σας αρέσει» μας είπαν, «αν όχι, να πάτε στο κολέγιο, παιδάκια».Το μόνο καλό αυτή τη φορά ήταν ότι ήμουν αρκετά κοντά στο σπίτι κι έτσι αντί να κλωτσάμε κουκουνάρια θα μπορούσαμε να φέρνουμε και καμιά μπάλα στο σχολείο, απ’ αυτές που μας έφερναν οι θείοι μας, όταν το θυμόντουσαν, κανά τρίμηνο μετά το τάξιμό τους!

Έτσι κύλησε και η Α’ Λυκείου και μετά πήραμε κι εμείς σειρά στην επετηρίδα του σχολείου και φοιτήσαμε στη Β’ και Γ’ τάξη στο κτίριο της Φιλοκτήτου!. Τώρα, για να κυριολεκτούμε, όχι ακριβώς εκεί, αλλά…στο παράρτημα, ένα στενό πιο κάτω, απέναντι απ’ το παλιό Αστυνομικό Τμήμα! Πού να κουνηθείς! Σηκωνόσουν απ’ το θρανίο κι έβλεπες το φρουρό αστυνομικό στην πόρτα του ριγωτού φυλακίου να σε κοιτάζει από διερευνητικά έως καχύποπτα με το πυροβόλο στο χέρι! Έτσι φτάσαμε ως τα μισά της Γ’ τάξης, ώσπου κάποια μέρα ήρθε, για κάποιους από μας, επιτέλους η δικαίωση!!! «Επειδή πρέπει να σας ανακατέψουμε», μας είπαν, «θα φύγετε μερικοί απ’ το Γ3 και Γ4 και θα πάτε άλλοι στο Γ1 και άλλοι στο Γ2», έτσι χωρίς πολλά πολλά και τα σκυλιά δεμένα…Έτσι, κάποιοι αποφοιτήσαμε απ’ τη «μεγάλη του γένους σχολή της Φιλοκτήτου», από πού νομίζετε; Απ’ το κεντρικό κτίριο!!!! Λίγο το ’χετε; Τουλάχιστον εκεί τρώγαμε και καμιά τυρόπιτα τη βδομάδα(!) και ήμασταν και στο κέντρο των γεγονότων! Αμ’ πώς!

Και πάμε στο «ΣΗΜΕΡΑ»…Σήμερα που τα Ν. Λιόσια έγιναν Ίλιον (και καλώς ), τι γίνεται με τα σχολειά και τους μαθητές μας; Έχουμε απογευματινές βάρδιες, οδοιπορίες, ρέματα, κρύο, φτώχεια, φόβο, αγωνία για το αύριο; Όχι ; Α!, τι ωραία, που είμαστε τότε! Ούτε περπατάμε για το σχολειό, ούτε απόγευμα είμαστε, ούτε θα μας τραγουδήσουν το άσμα «τον παράσυρε το ρέμα…», ούτε κρυώνουμε, ούτε φοβόμαστε τι θα μας ξημερώσει!
Και τότε, τι σας λείπει ρε σημερινοί συμμαθητές γυμνασιόπαιδες και δε χαμογελάτε, δεν τρέχετε, δεν είστε φρέσκιοι, δυνατοί και ορεξάτοι; Αφού τα έχετε όλα, και φαγητό, και ζέστη και ρούχα και τσάντα και φράγκα και ζάντα και κινητό και υπολογιστή και ΜΡ θρου ( α!, θρι, one, two, three, το βρήκα!) και «what’s up» και «free to go» !!! με timberlant κ.τ.λ, κ.τ.λ.

«Τι μας λείπει κύριε;», είπε σηκώνοντας το χέρι του ο Παύλος, ένα παιδί ξανθωπό με επιμελώς ατιμέλητες προκοειδείς προεξοχές απ’ την κεφαλή, με μια σκούρα σταμπάτη μπλούζα που δεν κάλυπτε την τεράστια μαύρη, με ασημί πρόκες, ζώνη του, που με τη σειρά της δεν έσφιγγε καθόλου πίσω το…παντελόνι του και που στήριζε μόνο στον αφαλό του το τρυπάτο επώνυμο τζιν του, που κι αυτό άφηνε έκθετο μόνο το πέλμα από το αθλητικό παντοφλέ ριγέ σπορτέξ του….!!!
«Ναι ρε, τι σου λείπει, πέστο!», του είπα.

«Κύριε,...(παύση)…,οι γονείς μου που λείπουν όλη μέρα, κύριε, ο παππούς μου που ’ναι μόνος στο χωριό, κύριε, οι αλήθειες, κύριε, οι αξιοπρεπείς, οι τίμιοι, οι ντόμπροι, οι δημιουργικοί, οι αυθόρμητοι, μου λείπει το παιχνίδι, ο χρόνος μου, κύριε, μου κλέβουν…(παύση)…τ’ ΟΝΕΙΡΟ, κύριε»!!! Τώρα ο Παύλος έλαμπε! Όλοι τότε στην τάξη ξύπνησαν…, ζωντάνεψαν…, δυνάμωσαν…, με κοίταξαν ίσια στα μάτια,… ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΑΝ…!!!
Το ΟΝΕΙΡΟ, ευτυχώς, ήταν ακόμα ..ΕΚΕΙ!